Baseball

Do gry w Baseball w naszej AKADEMII SCHABÓW przygotowujemy zawodników młodszych zasadami TEE-BALL – odbijanie ze stojaka !!!!

Program Tee-Ball zostal opracowany dla dziewcząt i chłopców w wieku 5-8 lat w celu nauczania podstawowych elementów gry: odbijania piłki  (gra w ataku) oraz gry w polu (gra w obronie) . Zawodnicy odbijają piłkę ze stojaka, a regulamin stosowany przy rozgrywaniu meczów jest często modyfikowany w zależnosci od potrzeb. Głównym celem programu Tee-Ball jest nauka podstaw baseballu oraz przekazanie wartości jakie niesie ze sobą współpraca w drużynie i dyscyplina. Drużyna może skladać się z od 12 do 20 zawodników. Z reguły, dzieci graja na boisku o długości pola wewnętrznego (odległości pomiędzy bazami ) 18,29 m. Jednak wiele lig wybiera rownież opcje boiska mniejszego o długości 15,24 m. 

 

Następnym etapem szkolenia  w zależności od poziomu zaawansowania zawodników  jest już odmiana Baseballu kiedy piłka jest wprowadzana do gry w ruchu ! 

Program ten jest przeznaczony dla chłopców i dziewcząt w wieku 7-12 lat. Trenerzy mogą wybrać z pośród trzech opcji narzucania piłek: narzucanie przez specjalne urządzenie-pitching machine ; narzucanie przez trenera; lub też wprowadzić pitcherów. Można rownież stosować wszystkie trzy sposoby narzucania piłek dzieląc odpowiednio zawodnikow na grupy wiekowe: 7-8 lat, 9-10 lat i 11-12 lat. Drużyny skladają sie z od 12 do 20 zawodników. Mecze rozgrywane są na boisku o długości pola 18, 29 m. Pitcher narzuca piłki z odleglosci 14 m.

Dla zawodników starszych i bardziej zaawansowanych mamy kolejny program nazywany przez Little League – JUNIOR LEAGUE Program ten został opracowany dla 13-14-latków, którzy zaczynają już grać na boisku o długości 27,43 m. Odleglość dla Pitchera to już 18,45 m.  Można wykorzystywać mniejsze boisko w zaleznosci od potrzeb. Liga może wybrać reprezentacje w tej kategorii wiekowej do startu na turniejach rangi miedzynarodowej. Koncowym etapem sezonu turniejowego są już Mistrzostwa Świata Junior League, na których każdego roku startują drużyny z całego swiata. 

 

Pochodzenie baseballu jest niejasne. Ciągle trwają spory, która z wcześniejszych gier mogła dać początek temu sportowi. Najczęściej wymienia się krykiet palant i kwadrant czyli nasze rodzime dyscypliny.

Baseball jest podobny do staroangielskiej gry zwanej runders, w którą grano w Ameryce w XVIII w. Zmieniające się stopniowo zasady gry spisano w 1845r.^[1]W tym roku powstał w Nowym Jorku klub the Knickerbockers, w którym grano w Baseballa. Zasady i przepisy gry zostały skodyfikowane przez Alexandra Cartwrighta. Przepisy te w wielu punktach jeszcze odbiegały od współczesnych, lecz podstawowe zasady pozostały te same.

W drugiej połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku baseball nabierał popularności, by stać się jedną z najpopularniejszych gier rekreacyjnych klasy średniej w USA. Już w czasie wojny secesyjnej mecze baseballowe były rozgrywane w obozach obu armii. Wzrost popularności gry spowodował powstanie jej profesjonalnej odmiany. Już od początku lat siedemdziesiątych XIX wieku istniało w USA dziesięć profesjonalnych drużyn zgrupowanych w zawodowej lidze. W 1847 została utworzona National League of Professional Base Ball Clubs, będącą pierwszą organizacją regulującą zasady zawierania kontraktów pomiędzy drużynami a zawodowymi graczami. Organizowała ona także ligowe rozgrywki oraz walczyła z hazardem zakładów o wyniki gier, który powodował zjawisko korupcji (sprzedawania meczów) profesjonalnego baseballu. Jednocześnie drużyny zawarły nieformalną umowę zakazującą zatrudniania Afroamerykanów jako zawodników. W istocie jednak ta zasada była łamana przez wiele klubów, a Murzyni amerykańscy wpisywani byli na listy jako Indianie lub mieszkańcy Karaibów. Praktyki tej zaprzestano dopiero w 1947, od kiedy to zaczęto zawierać otwarcie kontrakty z Afroamerykanami.

Ostatecznie wykształciły się dwie, początkowo konkurujące z sobą, ligi baseballowe: National Baseballe League i  American Baseball  Association W 1902 obie główne ligi i szereg pomniejszych zawarły porozumienie – National Agreement, które regulowało prawne kwestie kontraktów zawodników, przechodzenia ich z drużyny do drużyny i z ligi do ligi oraz rozpoczęło praktykę rozgrywania corocznych pucharowych rozgrywek pomiędzy zwycięzcami obu głównych lig, tzw. World Series. Te wbrew nazwie nie są mistrzostwami świata, lecz Ameryki Północnej.

Już w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku baseball stał się narodowym fenomenem Stanów Zjednoczonych, tak na poziomie zawodowym, jak i amatorskim. Zaczęto budować olbrzymie, mieszczące wiele tysięcy widzów stadiony, a we wszystkich miejskich parkach i na szkolnych boiskach zaczęły powstawać publiczne i szkolne boiska.

Pierwsze dziesięciolecia XX wieku nazywane są The Dead Ball Era ze względu na wysokie ceny piłek, którymi grano, nawet gdy zostały uszkodzone. W związku z tym wyniki gier stawały się coraz mniej przewidywalne i rzadko dochodziło do home runs. Innymi czynnikami wpływającymi na niską zdobycz punktową były też znacznie większe rozmiary boisk, zaostrzenie przepisów, które wcześniej pozwalały na dowolną liczbę fouli bez konsekwencji (dziś każdy foul wlicza się do pierwszych dwóch strike’ów) oraz brak kontroli nad ingerowaniem miotacza w stan techniczny piłki (np. uszkadzanie, ślinienie, brudzenie), przez co uzyskiwał on przewagę nad pałkarzem. Ten okres w baseballu został zakończony wraz ze zmianą przepisów określających jakość piłki. Od tego momentu uszkodzona lub nawet zużyta piłka (decyzję podejmował sędzia) była wymieniana na nową w czasie gry.

Ze względu na faktyczną segregację rasową bardzo utrudniająca czarnym zawodnikom grę w ligach zawodowych, powstały czarne ligi, tzw. The Negro Leagues, w których grali wyłącznie Afroamerykanie. Ligi te straciły na znaczeniu, gdy w 1947 zaczęto przyjmować czarnych zawodników do drużyn innych lig.

Czasy po II wojnie światowej były najlepszymi czasami baseballu. Sport utwierdził swą dominację na sportowej scenie Ameryki Północnej. Był to także początek gwiazdorstwa w baseballu, gdzie czołowi gracze ligowi zyskiwali kultową popularność i milionowe kontrakty na miarę gwiazd filmu. W tym czasie baseball, dotychczas popularny w północno-wschodnich stanach, zdobywa także i Zachód, stając się ogólnonarodowym fenomenem.

Mimo rosnącej popularności sportu i wzrostu zarobków graczy, panowało wśród nich niezadowolenie. W szczególności mniej znani zawodnicy niezadowoleni byli z zarobków, które zwykle były wielokrotnie niższe niż nielicznych gwiazd tego sportu. Ci zaś woleli raczej występować jako wolni najmici (free agents) niż być związani restryktywnymi kontraktami. Sytuacja doprowadziła do strajku zawodników w 1981. Strajk trwał siedem tygodni i 713 gier nie zostało rozegranych. Ostatecznie mediacje doprowadziły do zawarcia polubownego porozumienia. Niepokoje wśród zawodników powróciły w latach dziewięćdziesiątych. W 1994 miał miejsce drugi strajk, który zdezorganizował cały sezon. Głównym powodem był wprowadzany na napotykające na finansowe problemy kluby tzw. salary cap, czyli górna granica zarobków. Praktyka limitowania uposażeń była, jak twierdzili zawodnicy, niesprawiedliwa dla nich.

Oba strajki przyczyniły się do znacznego spadku popularności sportu. Wzrost zainteresowania footballem, koszykówką, a przede wszystkim gwałtownie rozprzestrzeniającym się hokejem, spowodował nieodwracalną utratę kibiców przez wiele drużyn. Stadiony baseballowe zaczęły święcić pustkami, a zawodnicy tracić swe intratne kontakty reklamowe. W XXI wiek baseball wkroczył ze strukturalnymi problemami, ciągle jednak pozostając jedną z czterech najpopularniejszych gier zespołowych Ameryki Północnej.

Baseball był konkurencją pokazową sześć razy podczas Igrzysk Olimpijskich. W 1992 roku podczas IO w Barcelonie dołączył do stałego programu zawodów. W latach 1992-2008 rozegrano pięć oficjalnych turniejów olimpijskich. Trzy razy mistrzami olimpijskimi zostali Kubańczycy (w 1992, 1996 i 2004), raz Amerykanie (w 2000) i Koreańczycy (w 2008). Piąty turniej w Pekinie w 2008 roku był ostatnim, ponieważ MKOl zdecydował w 2005 roku skreślić baseball i softball z oficjalnego programu igrzysk, uzasadniając decyzję niską oglądalnością zawodów na świecie, a zarazem dużymi kosztami budowy boisk. Głównym kontrargumentem IBAF było zahamowanie międzynarodowej popularyzacji baseballu.

W KOŃCU NA OLIMPIADĘ W JAPONI 2020 WRACANA NASZA KOCHANA DYSCYPLINA !!!